داستان از این قرار بود که شبی شیخی برای استراحت به کاروانسرایی رفت که صوفیان گرسنه در آن جمع بودند و وقتی ان شیخ به انجا رسید برای او داستانی در نظر گرفتند و چند نفر از انها خر او را که به خادم خانقاه سپرده بود را به زور گرفتند و فروختند و غذای بسیار تهیه کردند و جشنی به پا کردند و شیخ را هم دعوت کردند و همه با هم میرقصیدند و می خواندند خر برفت و خر برفت و خر برفت و همه خوردند و نوشیدند، شب گذشت صبح که شیخ بیدار شد و بار خود را بست صوفیان رفته بودن وقتی او سراغ خرش را از خادم پرسید او گفت که دیشب صوفیان آن را بردند و فروختند و وقتی خواستم به تو خبر بدهم دیدم تو خود هم با آنان در حال پای کوبی هستی.

حالا دقیقا این داستان من شده که شاد از اینکه او غذایی باب طبع من پخته گرچه که مثل همیشه بود و آن را سوزانده بود با مغزی خام اما بهتر از هیچ چیز بود و ناگفته نماند که چه همه هم پخته بود بر عکس اینکه ناخن خشک است این بار ناپرهیزی کرده بود. من تازه دیشب بعد از 3 روز فهمیدم ای دل غافل داستان من هم شده مثال آن شیخ و این دست و دل بازی از کیسه من بوده نه از مال خودش و پررو به روی خودش هم نیاورد که من گفتم دست به وسایل این قسمت نزنه و اینها اما و اگر دارد و جالب اینجاست که من هم آن شب خوردم و در خیال او خوانده ام خر برفت و خر برفت و خر برفت.

و بدی داستان در این است که تا ته این ماجرا را در نیاورد و همه را گنده پخت نکند دست بردار نیست و اولین گزینه او برای غذا پختن این غذا خواهد بود.(جون مادرت حداقل درست بپز و حرص نزن آخه برای خوردن خریدم و چون گند میزنی همیشه، مثلا از دست تو دور گذاشته بودم و نمی دونستم خیلی فضولی، فضول دیگه من از رو رفتم اما تو نه دست نزن و به هر چه خوردنی هست گند نزن)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: